Geçmişte “kültürel miras” terimi binalar ve yapılı çevreler gibi somut kültürel miras unsurlarını kapsarken, günümüzde kültürel uygulamalar, ifadeler ve el sanatları gibi somut olmayan kültürel miras unsurlarını da içerecek şekilde genişlemiştir. Bu tanımın genişlemesine paralel olarak, kültürel mirasın korunması da somut ve somut olmayan unsurları ele alan bütüncül bir çerçeveye doğru gelişmektedir. Kültürel mirasın bütüncül bir yaklaşımla korunması yerel, ulusal ve uluslararası aktörlerin disiplinler arası bir çalışma sürecinde işbirliği yapmasını gerektirmektedir.
Bina ve yerleşimlerin çağdaş koruma ve restorasyonunun temel ilkelerini tanımlayan Venedik Tüzüğü, uluslararası sözleşmelerin oluşturulmasında kuramsal bir temel olarak kabul edilmiş ve ulusal koruma mevzuatının hazırlanmasında etkili olmuştur. Bu makale, Venedik Tüzüğü'nden günümüze somut ve somut olmayan mirasın bütüncül korunmasına ilişkin kavramsal gelişimin bir değerlendirmesini yapmayı amaçlamaktadır. Bu bağlamda, 1972 tarihli Dünya Kültürel ve Doğal Mirasının Korunmasına Dair Sözleşme, 2003 tarihli Somut Olmayan Kültürel Mirasın Korunması Sözleşmesi ve UNESCO tarafından 2023 yılında düzenlenen 21. Yüzyılda Kültürel Miras Napoli Konferansı'nın bütüncül koruma yaklaşımının yerleşmesi için eylem çağrısı metni üzerine değerlendirmeler yapılacaktır.
Abstract
While in the past the term “cultural heritage” encompassed tangible cultural heritage elements such as buildings and built environments, today it has expanded to include intangible cultural heritage elements such as cultural practices, expressions, and handicrafts. In parallel with the expansion of this definition, conserving cultural heritage is also developing towards a holistic framework that addresses tangible and intangible elements. The conservation of cultural heritage with a holistic approach requires local, national, and international actors to cooperate in an interdisciplinary working process.
By defining the basic principles of contemporary conservation and restoration of buildings and settlements, the Venice Charter has been accepted as a theoretical basis for creating international conventions and has been influential in preparing national conservation legislation. This article aims to make an assessment of the conceptual development of holistic conservation of tangible and intangible heritage from the Venice Charter to the present day. In this context, evaluations will be made on the 1972 Convention concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage the 2003 Convention for the Safeguarding of the Intangible Cultural Heritage, and the text of the call for action of the Naples Conference on Cultural Heritage in the 21st century in 2023 organized by UNESCO for the establishment of a holistic conservation approach.