COVID-19 salgını nedeniyle ODTÜ'de uzaktan eğitime devam etme kararının ardından, özellikle tasarım stüdyolarına odaklanarak mimarlıkta çevrimiçi eğitimin araçları üzerine düşünmek için bir dizi toplantı düzenlendi. Bir mimarlık okulunun üyeleri olarak 'birlikte olma duygusunu' güçlendirmek ve 'stüdyoyu sosyal bir iletişim ve tartışma ortamı olarak sanal ortama taşımak' ortak bir konu olarak benimsenen fikirlerdi. Uzaktan öğretim yöntemleri üzerine bir dizi çevrimiçi seminer ve üniversite tarafından sunulan psikolojik yardım için çevrimiçi programlar, hem öğrencilerin hem de eğitmenlerin pandeminin zorluklarına karşı ayak uydurmalarına yardımcı oldu. İki dönem süren 'acil uzaktan eğitim' sonunda, öğrencilerin büyük çoğunluğunun eğitimlerini sürdürmede başarılı olduklarını; hem teorik derslerde hem de tasarım stüdyolarındaki performanslarının değişmediğini, hatta arttığını gözlemlemek mümkün. Bu sonuçta öğrencilerin dijital programları kullanabilme kapasiteleri etkili olmuştur. Uzaktan eğitimin bir zorunluluk haline gelmesi, ilk yıldaki temel tasarım stüdyosundan başlayarak hesaplama araçlarının eğitime entegre edilmesi için bir itici güç oluşturmuştur. Acil uzaktan eğitimde elde edilen göreceli başarıya rağmen, 'yüz yüze iletişim', 'yaparak öğrenme' ve 'bağlamın' öneminin mimarlık eğitiminde hala hayati değerler olduğu vurgulanmaktadır. Acil uzaktan eğitim deneyimi yeni perspektifler açmış olsa da, mimarlık okulu kesinlikle sanal ortama tam olarak aktarılamaz.
Abstract
Following the decision to continue teaching remotely at METU due to the COVID-19 pandemics, a series of meetings were held to reflect upon the means of online teaching in architecture, with a particular focus on design studios. Reinforcing the ‘sense of being together’ as members of a school of architecture and ‘bringing the studio to the virtual environment as a social milieu of communication and debate’ were ideas adopted as a common thread. A series of online seminars on remote teaching methods and online programs for psychological assistance offered by the university helped both the students and instructors in keeping up the pace against the hardships of the pandemics. At the end of two semesters of ‘emergency remote teaching’, it is possible to observe that the majority of the students have been successful in pursuing their education; their performance in both theoretical courses and design studios did not change, but even increased. The capacity of the students to use the digital programs was effective in this result. The transition to remote teaching as an obligation constituted an impetus for integrating the computational tools in education starting from the basic design studio in the first year. In spite of the relative success obtained in the emergency remote teaching, however, it is emphasized that ‘face to face communication’, ‘learning by making’ and the significance of ‘the context’ are still vital assets in architectural education. Although the experience of the emergency remote education opened up new perspectives, the school of architecture cannot certainly be fully transposed to the virtual environment.