Bu makale, Türkiye'nin Cumhuriyet'in ilk 100 yılındaki koruma ve planlama deneyimini tartışmaktadır. Korumanın kentsel ölçeğe yayıldığı ve bütüncül bir bakış açısı kazandığı 1970'li yılları bir kırılma noktası olarak ele alan makale, ikinci elli yıldaki gelişmeler ışığında bu birikimden geriye kalanları inceliyor. Makale, planlama sisteminin kuralsızlaştırılmasını, istisnai durumların neoliberal politikalarla tanımlanmasını bir sorun olarak kabul ediyor ve kullanım değerinin yerini değişim değerinin aldığını savunuyor.