Bu makale, İstanbul’un önde gelen endüstriyel miras alanlarından biri olan Beykoz Kundura’nın 2005 yılında gerçekleşen özelleştirilmesinden günümüze uzanan dönüşüm sürecini analiz etmektedir. Osmanlı ve erken Cumhuriyet dönemlerinde sanayi üretiminin önemli merkezlerinden biri olan Beykoz Kundura, günümüzde film prodüksiyonlarına ev sahipliği yapan bir plato, sanat galerileri ve yaratıcı endüstrilere yönelik etkinliklerin gerçekleştirildiği bir kültür kompleksi kimliğine bürünmüştür. 1990’lardan itibaren hız kazanan neoliberal politikaların etkisiyle şekillenen özelleştirme süreci, 2005 sonrasında özel sermayenin mekânsal müdahaleleriyle ivme kazanmış; bu müdahaleler, alanın endüstriyel kimliğinden uzaklaşarak yaratıcı endüstrilere tahsis edilmesine yol açmıştır. Bu dönüşüm, mekânın kamusal erişilebilirliği ile toplumsal aidiyet duygusu arasında çeşitli gerilimler üretmiş; kamusal, yarı kamusal ve özel alanlar arasındaki sınırların yeniden inşasına neden olmuştur.
Bu çalışma, özel ve kamusal alanlar arasındaki ilişkiler bağlamında kültürel miras alanlarının erişilebilirliğini olanaklı kılan mekânın çok işlevli ve çok katmanlı kullanım biçimlerini teşvik ederek erişilebilirlik açısından çeşitli alternatif yolları ortaya koymayı amaçlamaktadır. Dönüşüm süreci, her ne kadar yarı kamusal bir yeniden işlevlendirme girişimi olarak değerlendirilebilse de, elde edilen bulgular Beykoz Kundura örneğinde mekânsal kimlik ile kolektif hafıza arasındaki ilişkinin eleştirel biçimde tartışılmasına zemin hazırlamaktadır. Çalışma, niteliksel araştırma yöntemlerinden sosyal ağ analizi, yarı yapılandırılmış görüşmeler ve yerinde gözlem tekniklerini kullanarak Beykoz Kundura’nın dönüşümünü erişilebilirlik ve kamusallık perspektiflerinden incelemektedir.